Canım Kızım... "Kızım" ve "anne" kelimelerinin ne anlama geldiğini seninle öğrendim. Bunca sene sadece bildiğimi sanıyormuşum. "Kızımmm" deyip evlat kokusunu içime çekince, meğer ne kadar içi dolu, dopdolu bir kelimeymiş anladım.İçim içime sığmıyor, resmen içim taşıyor, sanki sığdıramıyorum bu sevgiyi yüreğime de dolup dolup taşıyorum her yüzüne bakışımda, her gülüşünde, her gözlerindeki ışıltıyla içimi ısıttığında. Seni kucağıma alana kadar benzer sözleri söyleyen o kadar çok anne oldu ki etrafımda, onları da anladığımı sanmışım. İçlerinden en önemlisi "ANNEM". "Anne olunca anlarsın kızım" derdi hep, her seferinde kafamı sallar geçerdim. Meğer içi parçalanıyormuş, meğer şaşırıyormuş neler yapacağını.Ne kadar büyüleyici bir şeymiş meğer evlat. Ne kadar seviyorum desen az, sevgimi ne kadar gösterneye çalışsam az... Sanki hiçbirşey sana olan sevgimi anlatmaya, göstermeye yetmiyormuş gibi geliyor. Her an biraz daha zorluyorum kendimi, ne yapsam da kızıma tüm sevgimi gösterebilsem diye.
Canım annem, kim bilir sen neler hissediyordun ben bebekken. Kim bilir ben seni anladığımı sanıp aslında ne kadar üzdüm.Gözyaşlarını içine akıttın benim yüzümden. Ama şunu bil ki şu an herşeyi çok iyi anlıyorum canım annem.Neden yaş ilerledikçe anneye daha düşkün olunuyormuş anladım. Çünkü yaşamak gerekiyormuş o duyguyu. Canım annem, seni çok seviyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder